خواب می بینم که مذاکرات صلح خاورمیانه به سرانجام رسیده و آخرین تصمیم این است که برای ۱۰ سال مسئولیت اداره نوار غزه و سرزمین های اشغالی فلسطین را به ایران بسپارند. خیابان های تهران چراغانی دولتی شده است . جشن و پایکوبی دولتیان به راه است و از شیرینی و شربت کوچه پس کوچه ها سیراب است . ما بدون آنکه از کربلا بگذریم به قدس رسیده ایم . میانبر زده ایم و چقدر از این زیر آبی رفتن و میان بر زدن خوشحالیم . پیامهای تبریک از هر طرف روانه است و خودمان به خودمان هی تبریک می گوییم . این رئیس به آن رئیس ، این قوا به آن قوا و این مجمع به آن مجمع. محشری برپاست . سال ۲۰۱۰ میلادی است .
..................................
خواب می بینم مقابل مسجدالاقصی ایستاده ام . تمام اطراف آن خرابه است . و در گوشه گوشه ی خرابه ها ، معتادان و ولگردان قیلوله می کنند. کودکان با دستهای کثیف و لباس های پاره راه بر رهگذران می بندند و زنان آواره در حالی که کودکانشان را با پارچه ای به پشت و کمر بسته اند داخل زباله ها بدنبال غذا می گردند. سقف مسجدالاقصی در حال ریزش است و آنطرف تر سایبانی است که عاقله مردی زیر آن ، مقابل دوربین ها ی فیلمبرداری و میکروفن های خبرگزاری های مختلف نشسته است و داد سخن از مدیریت جهانی سرداده است. سال ۲۰۲۰ میلادی است .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر