وقتی برای اولین بار به پهنای چادرسیاهت پخش شدی روی قبر بی نام و نشانه . و با شیون و ناله از اعماق دل فریاد زدی : سعید جان ، پس مهدی کجاست ؟ تازه فهمیدم عمق رنج مادر فرزند گم کرده خیلی بیشتر از درد مادر فرزند از دست داده است ، حتی اگر مادر هر دوشان تو بوده باشی . حتی اگر آدرس قبر شهید راه حق ات را بعد از هفت سال اسناد و مدارک ساواک نشانت داده باشند که اصلا هم معلوم نبود راست می گویند یا دروغ .
اما همیشه می گفتی در این دنیا نشانی داشتن خیلی بهتر از بی نشان بودن است . مگر اینطور نمی گفتی خانوم جان ؟ مگر اینطور نبود مادر تا ابد چشم بردر مانده ی مهدی و سعید؟
روح هر سه تان شاد . روح هر سه تان در آرامش .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر