یاد فیلمهایش می افتم و دوستانی که در کنارشان ساعاتی را به دیدن هنرمندی های او سپری کرده بودم . یاد خندیدن می افتم و لحظه های شاد در کنار همراهان. یاد روزهای خوش زندگی می افتم و لحظه های نابی که دلت می خندد و چشمت می خندد و لبت می خندد. و وجودت هیچ نیست جز خندیدن .
و یادم می افتد که مدت هاست دیگر نخندیده ام ، که از ته دل نخندیده ام ، که شاید حرص هم خورده ام از حرکات خنده دار یک کمدین ، که ناراحت هم شده ام از دیدن یک فیلم کمدی و خندیدن دیگران ، که غری هم زده ام که در این واویلا چه آدم های الکی خوشی هستند که بی خیال می خندند، که غصه هم خورده ام که جوانان ما برای چه کسانی خودشان را به دردسر انداخته اند، که نسخه هم پیچیده ام که خنده ممنوع تا آزادی و .......
و یادم می افتد که در اینجا ، خنده ممنوع نیست اما خندیدن چرا ......
و یادم می افتد که دیر زمانیست ما در کشور تلخک و بهلول و ملا نصرالدین و کریم شیره ای و ...... دیگر کمدین به معنای واقعی نداریم .
و یادم می افتد که این روزها اصلا کمدین نداریم که اگر باشند چند تایی ، دلقک دربارند و کارشان گریاندن .
و یادم می افتد که بعضی هاشان عمر نوح دارند و بعضی ها شان ادعای پیامبری .
و یادم می افتد که بعضی وقتها دلقک های دربار هم می توانند نقش پادشاه را ایفا کنند.
و یادم می افتد که چقدر این روزها جای خنده در زندگی همه ما خالیست . خیلی خالی . 
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر