ما مُردیم از بس کار کردیم .....

از در اداره که می آیم به سمت دستگاه کارت زنی ، از پشت صدای خندانش را می شنوم : سلام ، صبح بخیر ، یه خبر خوش . بر می گردم ، منشی  مدیر عامل است ، دختر خوش رو و همیشه خندان اداره . نگاهم علامت سوال می شود خیره به لبهایش . می گوید : فردا تعطیل شد . یکی از پشت سرم می پرسد : چرا ؟ بخاطر آلودگی هوا. تمام کارمندان شریفی که در آن لحظه در آن جا حضور دارند چه خانم  و چه آقا ، گوشه ی لبهای آدمکهای چهره شان کشیده می شود تا بناگوش .

حوصله آسانسور را ندارم ، ضمنا برای خوش تیپی ترجیح می دهم کمی با پله نوردی ورزش کنم . سر پاگرد طبقه اول ، مسئول تدارکات اداره بلند می گوید : سلام ، شنیدی فردا تعطیله .

وسط پله های طبقه دوم دو نفر از همکاران دارند خوشحال و خندان برنامه ی سفر برای فردا تدارک می بینند.

در ِ اتاق تلفنخانه ی طبقه سوم باز است و دوستان جمع اند . ذوق زده و شادان از این تعطیلی نابهنگام .

وارد آبدارخانه که می شوم ، آبدارچی نازنین ما که پیرمرد زحمتکشی است و بسیار کاری ، البته نسبت به ما کارمندان شریف ، با تردیدی امیدوارانه می پرسد : خانم مهندس ، راسته ؟ می گویم : بعله . راست ِراست . موبایل به دست شماره خانومش را می گیرد لابد برای گرفتن خوش خبری از بچه ها.

خلاصه امروز ما کارمندان شریف و نازنین از آنجایی که انگیزه هایمان فوران کرده است از کل منافذ موجود و شور و حال خدمت مان لبریز شده است از هر آنجایی که باید ، بسیار خوشحال و سپاسگزار از هر آنکه که شاید ، به پشت میزهایمان می رویم تا فردای روشن تری را نوید دهیم با رویای سفر به شمال ِ فردا و استراحت پس فردا و خستگی مسافرت در کردن پسون فردا و با امید به هفته ی پر از کار و تلاش و تقلای پسون ِ پس فردا و پسون ِپسون ِ پس فرداها .