دهه شصت، دهه جهاد بود و شهادت. دهه ی نداشتن ها ی پرارزش ونخواستن های با معنا. دهه خندیدن ممنوع.
جنگ که تمام شد ، تازه فهمیدیم طفلی میان ما گمشده* . اما ندانستیم نامش چیست .
دوران سازندگی که آمد ، ساختند و تاختند و به طفل گمشده در پستوی خانه ها پرداختند.
روزهای اصلاحات ، مردمان شهر، طفل گمشده را درکوچه ها یافتند و بخیلانی در قتلگاه خیابان ها، کارش را ساختند.
و امروز، طفلک معصوم را به چاهی نهاده اند بی انتها که با هیچ چراغی یافت می نشود . جسته اند و همچنان می جوییم ما.
آیا خواهد رسید روزی که دیگر بار طفل گمشده را پیدا کنیم ، و همچنان نامش شادی باشد ؟
* اشاره به شعر استاد بزرگوار شفیعی کدکنی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر