دعا.....

چکار می کنی ؟

دعا می کنم خاله کوچولوش رو سالم دنیا بیاره.

برای منم دعا می کنی ؟

مگه تو هم کوچولو می خوای؟

نه ، من کوچولوم را نمی خوام . 

ایتالیا....ایتالیا.....

همانطور که سرش پایین بود و داشت فرم های سفارت را برای من پر می کرد با شوخی پرسید: ملیت ؟

گفتم : ایتالیا 

سرش را بلندکرد و گفت : مسخره.

گفتم : من یا ایتالیا ؟

گفت : اینکه تو ایتالیایی باشی .خوبه جد و آبادت را می شناسم و گرنه فکر می کردم حالا از کدام خاندانی ؟

خندیدم و گفتم : باور کن راست می گم . تو هم ایتالیایی هستی . اصلا همه ایرانیان ایتالیایی هستند.

گفت : راست تو چاه افتادی . بببینم باز رحیم مشایی حرفی زده یا شاگردش حمید بقایی ، رییس سازمان میراث فرهنگی و گردشگری ؟

گفتم : آقای تمدن ، استاندار تهران.

با تعجب گفت : واقعا ؟ یعنی اونم در مورد گردشگری افاضات فرموده اند؟

خندیدم و گفتم : نه بابا ، گردشگری کیلویی چند؟ ایشان گفته اند بزودی مافیای آب معدنی تهران را افشا خواهند کرد (+). منم فکر کردم خوب ، تا امروز که کشور ما پر بود از انواع مافیا ، مافیای اقتصادی دانه درشت ، مافیای اقتصادی دانه کوچک ، مافیای نفت ، مافیای بنزین  ،مافیای مبادلات اقتصادی ، مافیای بیمه ، مافیای کنکور ، مافیای آزمون دستیاری پزشکی و..........، حالا هم که چشممان به جمال مافیای آب معدنی روشن شده . پس از اول هم اشتباهی به ما گفتند اینجا ایران است . اینجا خود خود ایتالیاست و ما هم آخر ایتالیایی های دنیا .

تازه GOD FATHER هم داریم به چه ماهی . تا کور شود هر آنکه نتواند دید.

یک کابوس واقعی

در ستون حاشیه های روزنامه شرق چهارشنبه می خوانم :

- استاندار تهران گفت : آب تهران آلودگی ندارد و از آب معدنی نیز سالم تر است.

- رئیس مرکز آموزش نیروی انسانی ، آمار و فناوری آموزش و پرورش گفت : ثبت نام اینترنتی دانش آموزان سراسر کشور آغاز شد . در این روش نیاز به حضور دانش آموزان در مدرسه نیست .

- معاون خدمات شهری شهرداری تهران گفت : طرحی برای مهار موش های پایتخت با کمک دانشگاه های معتبر کشور تهیه شده ست .

- احمدی نژاد گفت : در حالی که می بینیم بعضی از ترس فقر ازدواج نمی کنند . اما خداوند می گوید شما اگر از فقر می ترسید ازدواج کنید ، بی نیازتر می شوید . بعضی می گویند دو بچه کافی است بروید کیف تان را بکنید .کیفی وجود ندارد . کدام میراث ارزشمند تر از فرزندان صالح .

..........................

خواب یکی از جوی های آب  لبریز از پوست میوه و پس مانده غذا و ظروف یکبار مصرف شکسته و پیت حلبی سوراخ و نایلون پاره و لاستیک ماشین پنچر شده ی خیابان های جنوب تهران را می بینم .

و موشهای چاق و چله ای که در حاشیه این جوی در هم می لولند و می لولند و می لولند .

و کودکانی که در جوی مشغول آب تنی هستند و شادمانه می خندند و می خندند و می خندند.

و مادرانی که در کنار جوی مشغول شستن ظرف و لباس اند . مادرانی که کودکی شیرخواره از دامنشان آویزان است و جنینی پنج ماهه در بطن شان دست و پا می زند. و می شورند و می شورند و می شورند.

و پدرانی که تکیه به دیوارهای ریخته خرابه های حاشیه جوی داده و آفتاب می گیرند و غوطه ور شدن فرزندان عزیزشان را در آّب کثیف جوی به تماشا نشسته اند و کیف می کنند و کیف می کنند وکیف می کنند.

هراسان از خواب می پرم ، از دوردست صدای گوینده ی اخبار می آید:

"نماینده اصفهان در مجلس به بررسی ادبیات دروغ و همچنین عدم ساده زیستی برخی مدیران در جلسه مشترک تعدادی از نمایندگان و رئیس جمهور اشاره کرده و گفت : احمدی نژاد بر پیگیری این موضوع تاکید دارد. حسن کامران در ادامه گفته اند : بعضی از مدیران ، ادبیات دولت را ندارند و به ارزشها و ساده زیستی توجه نمی کنند. لذا نیاز است از سوی دولت بازرسی و نظارت ویژه ای در این زمینه صورت گیرد. تا نیروهای ارزشی ، مومن و کارآمد حضور فعال تری داشته باشند."

نسل بی فردا....

دخترک  می پرسد: مامان ، چرا من اصلا شاد نیستم؟

مادر می گوید : این روزها ، کی شاده؟

دخترک می گوید : آخه من که مشکلات و درگیری های شما و بابا را ندارم . زندگی عادی و بی دغدغه ام را می کنم .  مدرسه ام را می روم . با دوستام بازی می کنم . شما هم چیزی برام کم نمی گذارید . پس چرا نه از چیزی خوشحال می شوم و نه از چیزی لذت می برم ؟

ومادر در انتهای نگاهش ناگفته ای می بیند ،آهی می کشد و در سکوت سر تکان می دهد. بی هیچ توضیحی .

آموزه های تاریخی

گفتم : کاش می شد دویست سال دیگر دوباره به دنیا می آمدم و می دیدم آیندگان درکتاب های تاریخ اشان ، از این روزهای ما ، چه ها نوشته اند.

خندید و گفت : همه چی آروم بود. آنها چقدر خوشحال بودند.

.......................................

دلم می سوخت برای بچه های آن سوی دیوار . بچه هایی که به خاطر ما در این روز عید آن جا بودند و آنوقت این سوی دیوار ، صف دور و دراز ماشین ها بود که برای جشن دولتی کیک نارنجی به پارک پردیسان هجوم آورده بودند. مردمی که دولتی نبودند و فقط دنبال تفریحی برای روز تعطیل خود می گشتند.

شاید هم استقبال ازاین جشن ها بد نباشد، اما من نمی پسندم و آن را برابر خودخواهی می دانم. این روزها ، حتی وقتی به مجلس عروسی می روم حالم چندان خوب نیست ، تظاهر به شادی و دلخوشی های دروغین دیگران آزارم می دهد. پای صحبت خودم می نشینم و برای خودم منطق و دلیل می آورم که خوب ، مردم که نمی توانند زندگی اشان را تعطیل کنند ، اما باز هم ته دلم چیزی است که از این دروغ ها دلخور است و با این استدلال ها راضی نمی شود. تنها با یک جمله ی  میرحسین است که  گاهی  خودم را آرام می کنم : "ما راه سبز امید را زندگی می کنیم ".

شاید این هم تکه ای از زندگی ما باشد . شاید....