در خبرها آمده است :منشور حقوق بشر کوروش پس از گذشت چهل سال توسط جان کرتیس مدیربخش خاورمیانه موزه بریتانیا به موزه ملی ایران تحویل داده شد. (+)
می گویم :چند باری هم بدقولی کردند درتحویلش وازما اصرارکه می خواهیمش واز آنها انکارکه نمی دهیم.
می گوید : حالا چرا برایشان این قدر مهم بود ؟
می گویم : لابد فکر می کنند داشتن آن ، باعث سربلندی کشور و برانگیختن حس غرور ملی در ما ایرانیان می شود که این روزها ، با توجه به تحریم ها و خطر جنگ ، شدیدا به آن نیاز دارند.
با نیشخند سر تکان می دهد و می گوید : غرور ملی ؟ از کی تا حالا؟
یاد مطلب وبلاگ این خانه سیاه است می افتم که نوشته : در ارتفاع چهار هزار متری و در یکی از بکرترین نقاط دماوند، با بیل و کلنگ به جان یخچال‌های طبیعی افتاده‌اند تا جاده بکشند برای انتقال پوکه معدنی! (+) تا راه دماوند را آسفالت کنند و غرور قله را بشکنند.
به غرور ملی مان می اندیشم و بولدوزری که چندسالی می شود شبانه روزی مشغول آسفالت کردن آن است به بهترین شکل ممکن .
و افسوس می خورم روزهای نه چندان دوری را که به پا خواستن در برابر آوای پر طنین سرود ای ایران ای مرز پر گهر بزرگترین افتخارمان بود و راه پیمودن در خرابه های شکوهمند تخت جمشید ، چشمهایمان را مغرور می کرد ازعظمت تمدن دیرین وایستادن در کنار ستونهای پر صلابت بیستون استوارمان می کرد در وطن پرستی .
آهی می کشم و می گویم : سالهاست که صدای شکستن غرور ما و غرور دماوند و غرور هر آنچه نامش ایران است طنین انداخته در روح وجانمان . سالهاست .
و افسوس که با هیچ منشوری درمان نمی شود این درد مشترک . با هیچ منشوری ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر